Gevecht met mezelf

Sommige mensen noemen je zwak wanneer je praat over 'opgeven'. Anderen noemen je 'sterk'. Ik noem het "ik wil wel vechten, maar ik kan niet meer".

Ondertussen is het al bijna een maand.. een maand dat ik in een 'strijd' verwikkeld ben met mijn ex. En met mezelf.
Ik wil dat alles goed verloopt voor mijn kinderen, en in dit geval voor Nicolette. Ik wil dat mijn contact met haar vader zo goed mogelijk verloopt, voor haar.. want zij kan er niks aan doen. Maar hoe hard ik mijn best ook doe... het is nooit genoeg in de ogen van hem.

Ik wil ook gelukkig zijn, net zoals iedereen. Mensen zeggen "ik gun het je" maar ondertussen menen ze er geen ene f*ck van. Ik heb 3 jaar lang (eigenlijk zelfs nog langer) volgens het boekje van J. geleefd... zoals hij het wou, deed ik het.

Nee, ik ga geen mensen zwart praten maar de waarheid is lang genoeg verzwegen. Omdat ik me er voor schaamde, omdat het me pijn deed en nog steeds doet. De "J." in deze blog is dus niet mijn huidige vriend! Voor de mensen die niet weten hoe de vader van Nicolette heet hihi.

Hoe gelukkig ik me toen ook deed voordoen.. zo ongelukkig was ik. Het eerste anderhalf jaar was ik inderdaad mega gelukkig met hem! Maar na dat 1,5 jr veranderde het. Er zijn dingen gebeurd, dingen van mij gevraagd werden die ik niet hardop ga zeggen omdat ik het verschrikkelijk vind, en omdat ik me er verschrikkelijk erg voor schaam maar die wel gebeurt zijn.

De eerste keer dat we uit elkaar gingen, ik was depressief geworden en had het gevoel dat ik met niemand kon praten en dat niemand er voor me was. Ik zag nog maar 1 uitweg; een overdosis, zelfmoord.
Dit alles heeft mij doen inzien dat er meer mensen waren die van me hielden en er voor me waren dan ik dacht.. kort na dat ik weer thuis was ging het mis; huiselijk geweld. Nee het was niet de eerste keer, en helaas ook niet de laatste keer.
Ik ging terug naar mijn ouders.. maar dit was niet voor lang want J. beloofde mij dat alles zou veranderen en dat het nooit weer zou gebeuren. Ik had toen al beter moeten weten.
Ik ging terug naar J. en ik ging weer bij hem wonen, in Uithuizen... een nieuwe start maken zoals hij zei. Na enkele weken ging het alleen al mis, meneer brak zijn belofte maar ik was te bang om aan de bel te trekken, of om weg te gaan. Ik werd toen nog gewaarschuwd, maar ik luisterde niet. Liefde maakt blind zeggen ze, en dat klopt helaas.
De mishandelingen gingen door.. zowel fysiek als geestelijk.. iets minder dan een jaar hebben we in Uithuizen gewoond. Totdat het zodanig misging ik moest opkomen voor mezelf, en mijn vader + politie me heeft meegenomen naar "huis" (mijn ouders hun huis).

En nu... nu zijn we een jaar verder...

Nee, ik word niet meer mishandeld. Fysiek in ieder geval niet, maar geestelijk gaat het door. Elke dag weer een gevecht met mezelf. En met J. om ONS kind.. het kind wat ik op deze wereld gezet heb, het kind die me nu gewoon ontnomen word doordat ik het niet doe volgens zijn boekje. Iedereen mag gelukkig worden, gelukkig zijn.. ondanks ze zeggen "ik gun het je" ben ik juist degene wie ze het liefst het geluk ontnemen.

Ik ben op... hoe graag ik het ook wil, mijn lichaam en mijn hoofd zijn moe, het vechten van de afgelopen jaren eist zijn tol. Het 'sterk' zijn heeft plaats gemaakt voor tranen, hoofdpijn en de hele dag moe zijn...